Πίσω από νέον φώτα, ποπ κορν και σανγκρια.

Χορεύει γελώντας. Τα μαλλιά της έχουν μακρύνει αρκετά από την τελευταία φορά που την είδα. 

Τα ρούχα της είναι καθαρά και καλοσιδερωμένα. Τα μάτια της βαμμένα μπλε.
Φωνάζει. Φωνάζει δυνατότερα από τα άλλα κορίτσια.
Μια ανάγκη μέσα της ζητάει αγκαλιές μα προτιμά να αγκαλιάζει τον εαυτό της. 
Είναι βαθιά ρομαντική μα το κρύβει πίσω από ένα στημένο λάηφ στάηλ. Αναρωτιέμαι, προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι ή παλεύει ανάμεσα σε δυο κόσμους; 
Κατά πάσα πιθανότητα και τα δύο. 
Είναι ερωτευμένη. Στα συρτάρια της φυλά κραγιόν και εισιτήρια αεροπλάνου. 
Βάφει τα νύχια της με κινήσεις βιαστικές και κρύβει στη μυρωδιά του ασετόν τις ανασφάλειες της. 
Θέλει να 'ναι πολυεπίπεδη, να κάνει καταδύσεις, άλλα βολεύεται νωχελικά σερφάρωντας στην επιφάνεια των πραγμάτων. 
Ειρωνεύεται τον εαυτό της μα ενοχλείται όταν κάποιος την σχολιάζει. 
Κινείται πάντα βιαστικά θέλοντας να προλάβει το χρόνο. Ο εσωτερικός της ρυθμός είναι έντονος.
Γελάει δυνατά, βρίζει, μα αγαπάει τους ανθρώπους. 
Χτίζει την εικόνα της προσεκτικά, μα αντιλαμβάνεται το εύθραυστο της κατασκευής. 
Όταν την κοιτάζω την νιώθω πάντα έφηβη. Παλεύει με τον εαυτό της και ταυτόχρονα, γεμάτη ενθουσιασμό τον επιβραβεύει. 
Οι λέξεις τις στέκονται επιδερμικά, στην άκρη των χειλιών μα όταν τις προφέρει διακρίνεται το ελαφρύ της χιούμορ. 
Μου αρέσει να την παρατηρώ όταν μιλά. 
Ακόμα και αν αυτά που λέει δε με αφορούν καθόλου και όταν η φωνή της με κουράζει, έχει ένα τόσο ενδιαφέρον κράμα χρωμάτων και υφής. 
Γράφει. Μερικές φορές ανορθόγραφα, άλλες ασύντακτα, άλλες σαν να μην είναι αυτή, μα είναι τόσο δυνατή η επιθυμία της να εκφραστεί μέσω αυτού, που όλες οι ατέλειες γίνονται νόημα δυνατό και ξεκάθαρο.
Είναι μια κοπέλα σαν όλες τις άλλες. Χαμογελάει στις φωτογραφίες, γέρνοντας στο πλάι το κεφάλι της, μα μέσα της κρύβεται μια αδιόρατη θλίψη. 
Είναι μια κοπέλα σαν όλες τις άλλες και ταυτόχρονα δε μοιάζει με καμιά.
Αυτό το κείμενο είναι μια Όλγα που φεύγει.