Τικ τακ. Ήχος ρολογιού. Αμήχανες σιωπές. Βλέμματα
αναγνωριστικά.
Έξω βρέχει. Μακάρι να έβρεχε και μέσα μας.
Τα χέρια μου είναι παγωμένα. Τα τρίβω μεταξύ τους να ζεσταθούν.
Εσύ στρίβεις ένα τσιγάρο. Δεν μιλάει κανείς εδώ και αρκετή ώρα.
Πόσα πράγματα θα ‘ταν διαφορετικά αν δεν είχε μιλήσει κανείς
μας εξαρχής;
Άπαξ και ακουστεί αυτό το «θέλω να μιλήσουμε» παύουν να υπάρχουν
όλα τα συναισθήματα. Απλά «το συζητάμε».
Δεν είδαμε τον τοίχο από επιλογή ή από παροδική τύφλωση; Δεν
έχει και πολύ σημασία αν σκεφτείς πως έτσι κι αλλιώς θα πέφταμε πάνω του.
Και αν πέφταμε και οι δύο μαζί, ταυτόχρονα, ίσως και να καταφέρναμε
να τον γκρεμίσουμε.
Άλλα, έτσι άχαρα και άτσαλα που το κάναμε κι αυτό, εσύ πρόλαβες
και φρέναρες τελευταία στιγμή ενώ εγώ προσπαθώ ακόμα να ξεκολλήσω τα κομμάτια
μου από πάνω του.
Πόσα θα ήταν αλλιώς αν ακούγαμε τις συμβουλές τρίτων; Πόσα θα είχαν αποφευχθεί αν δεν διαβάζαμε τόσα βιβλία και
δεν βλέπαμε τόσες ρομαντικές ταινίες.
Ή εάν διαβάζαμε και βλέπαμε περισσότερα.
Κάτι με τις αναλογίες πήγε λάθος μεταξύ μας.
Μια ανισορροπία δυνάμεων και έτσι δεν
έδεσε το γλυκό.
Ίσως να ‘ναι και καλύτερα. Μη μας ανέβει και το ζάχαρο.
Ας μασήσουμε
πικρή απόρριψη μέχρι να περάσει η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου