Λευκός ήχος

Στην αρχή είχε φωνές

Τώρα ησυχία.

Περπατάω περισσότερο και τρώω λιγότερο.

Προσπαθώ να εξαφανιστώ διακριτικά.

Ησυχία.

Συχνάζω σε κηδείες.

Νιώθω καλύτερα όταν κλαίνε κι άλλοι γύρω μου

Χαμογελώ στους γνωστούς

Μένω σιωπηλή με τους φίλους

Θρηνώ όταν είμαι μόνη

Βγαίνω έξω πιο συχνά. Πίνω περισσότερο.

Αγκαλιάζω τους μεθυσμένους, φιλάω τους τρελούς.

Ίσως εκείνοι ξέρουν κάτι

που οι υπόλοιποι αγνοούμε

Μπαίνω στο σπίτι

Ησυχία.

Η γάτα μου με αποφεύγει από ένστικτο

Εγώ με αποφεύγω από ανάγκη.

Ο ύπνος με παίρνει τις πρώτες πρωινές ώρες, στον καναπέ.

Το κρεβάτι δεν μου ανήκει πλέον.

Το σώμα μου δε μου ανήκει πλέον.

Θα το κοιτάζω από ψηλά.

Να μια κηδεία στην οποία

Δε θα βρεθεί κανείς να κλάψει.

Artwork: Δημήτρης Μαρίνης