Maybe tomorrow..

Και έτσι ξαφνικά σταματήσαμε να μιλάμε.
Εγώ επέστρεψα στην ανιαρή πραγματικότητα μου, στην συνεχή ρουτίνα μου, προσπαθώντας να κάνω ίσως περισσότερα από όσα αντέχω για να γεμίσω τις άδειες μέρες μου.. επέστρεψα τρέχοντας μεταξύ υποχρεώσεων και διασκεδάσεων, «διασκεδάσεων», όταν το μόνο που ήθελα ήταν να δω εσένα.
Εσύ. Εσύ δεν ξέρω που πήγες. Αν επέστρεψες κάπου, αν ανακάλυψες νέους δρόμους για να περιπλανηθείς, αν έμεινες κλεισμένος μέσα.
Έτσι ξαφνικά σταμάτησα να ξέρω τα πάντα για σένα.
Όταν με ρωτάνε δεν μπορώ να πω αν ήξερα στην ουσία κάτι.
Ήξερα τις αγαπημένες σου ταινίες. Τις χώρες που ήθελες να ταξιδέψεις. Τα τραγούδια που σου άρεσε να ακούς τη νύχτα. Είχα μάθει τον τρόπο που μιλούσες, που έγραφες, συνήθισα τον τρόπο ζωης σου.
Και ξαφνικά ΒΟΟΜ!
Χάθηκες!
Εξαφανίστηκες από τα στέκια μας, παρέμεινες στη σκέψη μου.
Μου έλειπες λίγο, μου έλειπαν οι συζητήσεις μας, τα αστεία μας, μου έλειπε η επικοινωνία μαζί σου. Ίσως σε ήθελα λίγο παραπάνω απ’ όσο «επιτρέπεται» να θέλεις κάποιον που δεν ξέρεις σχεδόν καθόλου. Ευχόμουν να πέσω έστω και τυχαία πάνω σου, πήγαινα στο περίπτερο με το ομορφότερο χαμόγελό μου, μην τύχαινε και με δεις.. Και ακόμα και τώρα που, έτσι ξαφνικά, σταματήσαμε να μιλάμε, συνεχίζω να χαμογελώ. Ποτέ δεν ξέρεις.. Ίσως αύριο περάσεις τυχαία κάτω απ’ το σπίτι μου. Ίσως αύριο.. Οι λέξεις που με στοιχειώνουν από τη μέρα που σε γνώρισα. Ίσως αύριο λοιπόν μιλήσουμε ξανά όπως παλιά. Ίσως αύριο…