.

Ε'ιναι μαζι σου.. σε κρατάει αγκαλιά όλο το βράδυ και σου ψιθυρίζει λόγια αγάπης.
σχεδόν τα πιστεύεις.. Τον αγαπάς. Και σε αγαπάει. Απλά. Με τον δικό σας ιδιαίτερο τρόπο. Με τον τρόπο, που έχετε συνηθίσει να ξέρετε ο ένας τον άλλο, τα πιο μικρά του μυστικά, τους πόθους, τις επιθυμίες του, τις χαζές γκριμάτσες του, τις κοφτές ανάσες του, την μυρωδιά του. Με τον τρόπο που πλέον γνωρίζει πως θα σηκώσεις απαλά το δεξί του χέρι κ στριφογυρίζοντας θα χωθείς στην αγκαλιά του. Με εκείνο τον τρόπο που ο ένας ξέρει από πριν τι θέλει να πει ο άλλος και αυτό δεν σας κάνει πια να αισθάνεστε άβολα αλλά να γελάτε ευτυχισμένοι κ αγκαλιασμενοι.. και έτσι σας παίρνει ο ύπνος..

Και ξαφνικά κάτι αλλάζει! Το επόμενο πρωί σε φιλαει τρυφερά, σου λέει θα τα πούμε και απομακρύνεται, παίρνοντας κάποια άλλη τηλέφωνο, κάποια άλλη, κάποια άλλη όχι εσένα. Το λες συνέχεια στον εαυτό σου για να το πιστέψεις για να το καταλάβεις για να το δεχτείς. Και πρέπει να το δεχτείς. Και εκείνος σου λέει με τον τρόπο του :

«δέξου το. Είμαι μαζί της, δεν είμαι μαζί σου πια, θέλω αυτήν…»

Και εσύ στενοχωριέσαι, πολύ. Πόσο μάλλον όταν ξέρει κ ξέρεις πως αισθάνεται ο ένας για τον άλλο.. Γιατί από την προηγούμενη  πρόταση του λείπει ένα «και»..

Αυτό το «και» που σας ενώνει, που θέλει εσένα ΚΑΙ εκείνον μαζί ξανά..

Στενοχωριέσαι λοιπόν, όμως είσαι έτοιμη να το δεχτείς, να το αποδεχτείς, προσπάθησες αρκετά για να τον φέρεις πίσω κ εκείνος αμφιταλαντευόταν κ αποφάσισες πως εσύ δεν θέλεις κάποιον να αμφιταλαντεύεται, θέλεις κάποιον που να θέλει σταθερά εσένα… όπως έκανε εκείνος ένα μήνα πριν.. και ενώ είσαι έτοιμη να πεις πως είσαι οκ με αυτό, έτοιμη να το δεχτείς, είναι αυτός που χτυπάει το κουδούνι σου αργά το βράδυ, σε φιλάει κ σπάει πάλι όλες τις άμυνες σου. Κοιμάται πάλι σπίτι σου.. τον έχεις αγκαλιά όμως έχουν αλλάξει ακόμα περισσότερα πράγματα από την προηγούμενη φορά.. δεν ξέρεις τι είναι. Όμως το διαισθάνεσαι. Μιλάτε σαν δυο καλοί φίλοι. Αυτό ήσασταν πάντα άλλωστε. Μπορούσες να του εμπιστευτείς τα πάντα. Τις πιο κρυφές σου σκέψεις, τις άφηνες αβίαστα στο μαξιλάρι δίπλα του κ δεν σε ενοιαζε που στεκόσουν γυμνή μπροστά του. Σου λέει πως σ’αγαπάει και πως ποτέ δεν θα σε πλήγωνε. Και όμως. Λέει πως σ’αγαπαει, κοιμάται και ξυπνάει μαζί σου μοιράζεται μαζί σου κομμάτια τις καθημερινότητας του αλλά σου λέει πως αυτή την καθημερινότητα πλέον την ζει με κάποια άλλη.. σχεδόν ένας χρόνος που είστε μαζί. Και ένας μήνας που είστε χωριστά.. ένας μήνας που είναι με άλλη κ ακόμα κοιμάται κάποια βράδια μαζί σου. Ο μήνας που σου έδειξε την αλήθεια.. πως τελικά δεν χωρίσατε επειδή διαφέρατε, αλλά επειδή κυνηγούσατε, θέλατε, αγαπούσατε τα ίδια πράγματα. Εσύ αυτόν και αυτος τον εάυτο του..

πρώτη του απρίλη.

τίποτα δεν είναι τυχαίο.