Ζωγράφισε μια λυπημένη γυναίκα και την κόλλησε στο πρόσωπό μου.
«Τώρα η μοναξιά είναι φίλη σου» είπε
«Τώρα η μοναξιά είμαι εγώ» απάντησα.
Περιφερόμουν για ώρα μέσα στο άδειο σπίτι σαν λαβωμένο
σκυλί, προσπαθώντας να μυρίσω την μυρωδιά του πριν πάρει και την τελευταία του
βαλίτσα.
«Θα σαι εντάξει» είπε. «Δεν σε φοβάμαι».
Εγώ με φοβόμουν. Είχα γίνει η μοναξιά και πλέον δεν με ήθελα
για παρέα.
Με φίλησε στον ώμο καθώς έλεγε τις τελευταίες του λέξεις.
Πλέον δεν είχα στόμα. Ούτε για φιλιά, ούτε για απαντήσεις. Είχα μια αγκύλη που
‘κλινε προς τα κάτω και μια μύτη που δεν ήθελε να θυμάται.
Artwork: Δημήτρης Μαρίνης
